در سال 1195 هـ .ق در زاوه در خانه ی محقر شیخ حسن که یکی از علمای تراز اول و مردی درستکار و مورد وثوق مردم آن دیار بود و در حوزه علمی و امور قضایی و قضاوت دارای مسند و کرسی بوده است، خورشیدی طلوع کرد که او را محمدعلی نام نهادند. محمدعلی همانند پدر دارای هوش و ذکاوت سرشاری بود، زمان طفولیت و دوران صباوت را نزد پدر و تحت تعلیم و تربیت او، علوم دینی و قرآنی را در خانه فرا می گیرد و کم کم در جلسات درس و بحث پدر همانند طلبه های دیگر شرکت می کند و مشغول به آموزش علوم دینی، قرآنی و فقهی می گردد. برای تکمیل دروس حوزوی در سن شانزده سالگی در سال 1211 هـ .ق به نجف اشرف رفته و مدت چهار سال از محضر علما و اساتید آن حوزه بهره برده و به درخواست پدر در سال 1215 هـ .ق از نجف به خراسان برمی گردد. به علت نابسامانی اوضاع حکومتی در تربت حیدریه و زاوه و بی ثباتی و نابسامانی خوانین و هرج و مرج، شاید هم به علل دیگر، وی همراه پدرش شیخ حسن و برادرش محمدحسن با خانواده از مشهد امام رضا^(ع) به هرات رفته و در آنجا که در آن دوران نقطه از خاک ایران و خراسان بزرگ بوده است سکنی می گزیند. در مدت کوتاهی با عملکرد صحیحی که داشت و با درستکاریش و سابقه درخشانی که خانواده شیخ حسن در زاوه داشته اند، در هرات نیز سرشناس شده و دارای آبرو و اعتبار خاصی می گردد.
محمد علی که دارای هوش سرشاری و دارای زکاوت و درایت بوده، راه پدر را ادامه داده و همراه با پدرش شیخ حسن به رفع امور و مشکلات قضایی  و مسائل دینی و شرعی مردم آن سامان می پردازد و مورد وثوق و احترام و اعتبار مردم هرات قرار می گیرد. محمد علی در اندک مدتی بر مسند و کرسی قضاوت پدر که رو به پیری و کهولت بوده است می نشیند و تصمیم به ماندن در آن ناحیه را گرفته و به خدمت خلق کمر همت می بندد.